Аймыл
10
... "Их, Гөлсара!.. Әгәр теге вакытны син мина кул бирсәң, күкрәгемә капланып еласаң, нинди бәхете булыр идек без. Син дә берьялгызың бала үстермәс идең, мин дә болай түбән тәгәрәмәс идем..."— Белмим шул, Фәрит... Айсылу белән дә бик пар килгән идегез, югыйсә...
"Син Айсылуны да беләсеңмени?"
— Белмәскә, ул бит Тәлгатьнең... кеме дип әйтергә дә телем бармый. Гөнаһлы буласым килми.
"Әйтәм җирле..."
— Юк, юк, Фәрит. Араларында андый ук хәл булгандыр дип уйламыйм. Сөюгә һәм сөелүгә сәләтсез ич ул Айсылу.
"Ә мин аны сиңа охшаттым. Шундый ук җыйнак гәүдә, ягымлы елмаю. Ә эшләве..."
— Беләм, беләм, Фәрит. Тәлгать аның биленнән кочып алды. Ә син кызардың...
"Син, Гөлсара, минем арттан күзәтеп йөрдеңме әллә?"
— Күзәтеп йөрмәдем, Фәрит. Синең белән идем мин. Хәтта аның белән кочаклашып ятканда да синең күңелендә идем. Син бит аны түгел, мине иркәли-коча идең. Шулай түгелмени?
Фәкать кызыгыз Алсу тугач кына мине оныта башладың. Һәм, табигый ки, хисләрегез дә суына төште.
Алай дигәч тә, арагыздагы җылылык синең тарафтан гына иде шул. Анысы да Айсылуга түгел, күңелендә йөрткән минем сурәткә... "Кайтып булса икән яшьлеккә..."
— Их, Фәрит, яшьлекне кайтарып булса да, без бергә була алмас идек шул.
"Нишләп, Гөлсара?"
— Аймыл булдык без...
"Нишләп, нишләп, Гөлсара?"
— Хәтта, өйләнешеп яши башласак та, син, тора-бара, Айсылуга кире тартылыр идең...
— Нишләп, нишләп, Гөлсара?!
Соңгы соравын Фәрит кычкырып әйтте. Һәм уянып китте.
Сәгатькә күз төшерүгә, сикереп торды...
Тагын унбиш минуттан, ул инде тукталышта иде...
Заводка барып җитәрәк, автобусның бөтенләй диярлек буш икәнлегенә гаҗәпләнеп куйды. Автобуста гына түгел, урамда да, тукталышларда да ниндидер сәер җансызлык, бушлык иде. Өнме соң бу, әллә һаман йоклыймы ул?
Проходнойга җитәрәк туктап калды. Кинәт маңгаена чәпелдәтте:
— Вәт аңгыра! Ял көне ләбаса.
Бүген ул теге кибет төбенә соңгы мәртәбә барачак. Күрәчәк ул аны бүген. Күңеле сизә. Юккамыни, әнә, кояшны араларга теләп, җил болытларны йолыккалый, аларны өем-өем мамык кисәкләре итеп каядыр ашыктыра. Теге кыз килеп җиткәнче, күк йөзен чистартып куярга кирәк ич.
Әнә кояш та күренеп китте. Шәһәр берничә генә минутка төсле кинога охшап калды. Аннары, бу картина соры төскә кереп тә өлгермәде, тагын гөлт итте.
Болытлар таралып бетте. Майданның теге башында кояш нурларында үтәли балкып торган зәгыйфь һәм нәфис бер чәчәк — кызчык пәйда булды. Нурлар кояштан түгел, әнә шул кыздан тарала кебек.
Әнә ул сикергәли-сикергәли болайга таба килә. Җилгә кабарган итәген куллары белән суккалый. Аннары тагын күбәләктәй җилпенергә керешә. Гәүдәсе шундый җиңел, күзләре шундый нурлы, йөзе шундый шат — бәхетнең үзе.
Кинәт күз алдындагы бу төсле картина каралды — каяндыр адашып килеп чыккан кечкенә генә болыт кояшны каплады. Кыз, Фәрит яныннан үтеп китте дә, гади генә киенгән бер хатынның беләгенә сарылды:
— Әнием!